Het letsel van Piet: "Er komt veel op je af in zo'n periode"

Wil je ons iets meer vertellen over het letsel dat je hebt opgelopen? 

"Deze week is het precies vijf jaar geleden. Ik reed op het fietspad in het verlengde van een weg toen er een auto vanaf een naastgelegen parkeerterrein de weg op wilde draaien. Ik had voorrang, maar de bestuurder van de auto zag me niet of in ieder geval te laat. Voordat ik het besefte vloog ik over de kop en raakte ik buiten bewustzijn. Hoe lang dat precies heeft geduurd weet ik niet. Toen ik weer bijkwam, lag ik op het fietspad en was er inmiddels politie en een ambulance ter plaatse. Veel kan ik me er niet van herinneren. Ik ben naar het ziekenhuis gebracht en daar werd vastgesteld dat ik een forse hersenschudding en een gehoorbeschadiging had opgelopen. Ook had ik verwondingen aan mijn rechterarm, waaronder een gebroken pols." 

Wat gebeurde er toen?

"De eerste dagen in het ziekenhuis waren pittig. Ik was behoorlijk in de war door de hersenschudding. Gelukkig ben ik uitstekend verzorgd door de artsen en verpleegkundigen. Op aanraden van de politie zijn we (mijn vrouw en ik, red.) in contact gekomen met Slachtofferhulp Nederland, zij hebben ons ook goed opgevangen. Er komt veel op je af in zo'n periode."

Kan je daar iets meer over vertellen?

"In eerste instantie was ik vooral bezig met mijn fysieke herstel, dat was al een hele hand vol. Na ongeveer een week is de man die mij heeft aangereden op bezoek gekomen, het gesprek verliep wat ongemakkelijk. Hij beloofde op een later tijdstip nog eens contact met me op te nemen, maar heeft dat niet meer gedaan. Jammer, want dat had ik wel kunnen waarderen. Verder heeft een vrijwilliger van Slachtofferhulp Nederland ons geïnformeerd over het regelen van de schade, hij heeft ook geholpen bij het zoeken naar een belangenbehartiger. Vervolgens waren er allerlei zaken die geregeld moesten worden, bijvoorbeeld het opvragen van medische informatie bij de behandelend artsen. Dat ging niet altijd even soepel. Ondanks de hulp die je krijgt moet je echt voor jezelf gaan staan op zo'n moment, want niemand anders doet dat voor je."

We zijn nu bijna vijf jaar verder, welke impact heeft het ongeval gehad op jouw gezondheid? 

"De vermoeidheid die ik in het eerste jaar na het ongeval ervaarde, is echt afgenomen. Wel is het nog steeds lastiger om deel te nemen aan een gesprek: ik kan me slecht concentreren op wat er wordt gezegd en daardoor reageer ik trager dan voorheen. De gehoorbeschadiging draagt daar ook aan bij. En met lezen bijvoorbeeld, neem ik een stuk tekst meerdere keren door voordat de informatie blijft hangen. Maar wat ik nog het ergst vind, is dat ik mijn hobby als jager niet meer heb kunnen oppakken. Ik jaagde al sinds mijn jeugd, het heeft altijd een belangrijk onderdeel van mijn leven uitgemaakt."

Hoe ben je daarmee omgegaan?  

"Ik heb het moeten accepteren, dat die tijd niet meer terugkomt. Wat kan je anders? Tja, je verliest toch je grootste hobby. In het begin werd ik daar opstandig van, ik moest en zou weer alles doen wat ik voor het ongeval ook deed. Nu laat ik het veel meer gelaten over me heen komen, ik verzet me niet meer tegen wat ik niet meer kan. Het is een proces geweest van jaren. Misschien helpt het dat als je zelf wat ouder wordt, dat ook gepaard gaat met bepaalde veranderingen." 

Heb je behandelingen of therapieën gevolgd ter bevordering van je herstel? Wat heeft voor jou gewerkt? 

"De begeleiding die ik kreeg van mijn neuroloog heb ik als prettig ervaren. Alles werd goed uitgelegd en ik kreeg oefeningen mee voor thuis. Ik had ook kunnen deelnemen aan een revalidatieprogramma om de functies van mijn rechterarm te verbeteren, maar dat heb ik helaas niet gedaan. Het is me vrij aardig gelukt door zelf te oefenen, toch had er misschien meer verbetering ingezeten."

Als je terugkijkt op de afgelopen jaren, wat is dan mentaal gezien de grootste uitdaging voor jou geweest? En hoe ben je daarmee omgegaan? 

"In de tijd waarin het slecht met me ging zijn er een aantal vriendschappen weggevallen. Dat vond ik heel lastig om mee om te gaan, dat doet pijn. Ik merk dat we (mijn vrouw en ik, red.) daardoor terughoudender zijn geworden in het leggen van nieuwe contacten. Daarentegen staat dat ik de vrienden die er toentertijd voor mij waren nu nog meer waardeer! Toch is verreweg de grootste uitdaging geweest om te accepteren dat ik bepaalde dingen niet meer kan en het feit dat ik daardoor om hulp moet vragen. Het aanvaarden van hulp is voor mij nooit gemakkelijk geweest. Er is mij op een gegeven moment vanuit het ziekenhuis bijvoorbeeld aangeboden om eens met een psychiater te praten over het ongeval en alles wat er daarna is gebeurd. Ik ben daar niet op ingegaan, maar het was achteraf gezien misschien niet verkeerd geweest. Mijn vrouw en ik hebben de gebeurtenissen samen een plek proberen te geven. Mijn vrouw heeft daarin een belangrijke rol gespeeld. De nasleep van het ongeval is voor haar ook zeker niet gemakkelijk geweest." 

Mogen we jouw verhaal ook delen? Meld je gerust aan.